Nadanie praw miejskich Nowemu Wiśniczowi

08.06.2021

8 czerwca 1616 roku król Zygmunt III Waza podpisał i wręczył Stanisławowi Lubomirskiemu akt lokacyjny Nowego Wiśnicza, nadając mu prawo magdeburskie i liczne udogodnienia jak prawo składu wina, miedzi i żelaza, zwolnienie od ceł na terenie całej Rzeczypospolitej oraz prawo urządzania trzech dorocznych jarmarków. Dla lepszego rozwoju handlu, król zwolnił wiśnickich kupców od płacenia ceł na obszarze całej Korony. Wytyczeniem ulic, rynku i działek mieszczańskich, zajął się Maciej Trapola, nadworny architekt Lubomirskiego. Miasto zostało zaprojektowane na planie zbliżonym do kwadratu, w środku umieszczono obszerny rynek. W 1633 r. w mieście było już 12 ulic, ratusz, waga miejska oraz kilkadziesiąt domów, zamieszkałych przez mieszczan trudniących się głównie rzemiosłem, handlem i rolnictwem. Spory odsetek wiśniczan stanowili Żydzi, osiadli tu już w 1607 r. po ich wygnaniu z Bochni. Korzystając z opieki Lubomirskiego, któremu zresztą często służyli pomocą finansową, wybudowali w swej dzielnicy bożnicę i szkołę. W 1620 r. w mieście została erygowana parafia, która kilka lat później otrzyma ufundowany przez wojewodę wspaniały kościół barokowy pod wezwaniem Wniebowzięcia NMP i św. Jana Chrzciciela. Aktem szczególnej pobożności, a jednocześnie potęgi pana na Wiśniczu była fundacja klasztoru karmelitów bosych jako akt dziękczynienia za zwycięstwo wojsk polskich dowodzonych przez Lubomirskiego pod Chocimiem w 1621 r. W czerwcu 1995 roku, odsłonięto pomnik założyciela i fundatora miasta Stanisława Lubomirskiego - autorstwa prof. Czesława Dźwigaja. 8 czerwca 2017 roku, na zakończenie trwających od roku obchodów 400 lecia lokacji miasta, w holu ratusza odsłonięto pamiątkową tablicę oraz wmurowano symboliczną kapsułę czasu.